ใครบางคนบอกว่า ผู้ชนะคือคนที่เขียนประวัติศาสตร์…ใช่แล้วครับผมกำลังเขียนประวัติศาสตร์ แต่ไม่ใช่ในนามของผู้ชนะ แต่ในนามของคนที่อยากจะใช้ประโยชน์ของเทคโนโลยีในการบันทึกประวัติศาสตร์ ไม่ใช่ประวัติศาสตร์โลก ไม่ใช่ประวัติศาสตร์ชาติ แต่เป็นประวัติศาสตร์ของตำรวจ ในช่วงเวลาที่ผมยังมีชีวิตอยู่ และที่สำคัญในทัศนะของตัวผมเอง ซึ่งถูกหล่อหลอมมาในครอบครัวตำรวจ ในสถาบันการศึกษาของตำรวจ และในอาชีพตำรวจ เพราะฉะนั้น สิ่งที่ถูกบันทึกลงที่นี่ yingyos.com ทั้งหมด จึงไม่สามารถให้ค่ากับความถูกผิดได้ แต่เป็นเพียงความคิด ความรู้ และความรู้สึก ในบริบทของความเป็นตำรวจ ที่ถูกผม “ตีความ” เท่านั้น
อ่านมาถึงตรงนี้่แล้ว ผมขออนุญาตแนะนำตัวก่อนดีกว่า ว่าผมเป็นใคร มาจากไหน แล้วบังอาจอวดดียังไง มีเวลามากมายเหลือเฟือนักหรือ ที่จะมานั่งรำพึงรำพันผ่าน Blog ได้ทุกวัน….ครับ ผมชื่อเป็นทางการว่า พล.ต.ต. (อ่านว่าพลตำรวจตรี) ยิ่งยศ เทพจำนงค์ มีชื่อเล่นว่า “แรก” เพราะบังเอิญเป็นบุตรคนที่ 1 ในบรรดาพี่น้องสองคน….ผมเป็นตำรวจครับ ซึ่งหากนับวันราชการตั้งแต่เป็นนักเรียนนายร้อยตำรวจ มาจนถึงวันนี้ ก็นับไปนับมาทั้งนิ้วมือ รวมกับนิ้วเท้าแล้ว ก็ยังนับไม่หมด สรุปรวมความแล้ว นับได้ 31 ปีเศษครับ (ตั้งแต่ปี พฤษภาคม พ.ศ. 2527 – พ.ศ.2558)
นอกจากนั้นผมยังเกิดมาในครอบครัว “ตำรวจ” ได้รับรู้ ได้ซึมซับ ถึงวิถีชิวิตของความเป็นตำรวจ ตั้งแต่ลืมตาดูโลก ได้เห็นวิวัฒนาการ การเปลี่ยนแปลง ของอาชีพคู่บ้านคู่เมืองอาชีพนี้มาเกือบจะห้าสิบปีแล้ว ซึ่งจะว่าไปแล้ว ชีวิตความเป็นตำรวจของผม คงเหลือเวลาอีกไม่มากนัก ผมก็เลยอยากจะใช้เวลาช่วงที่เหลืออยู่ (ซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ผมจะสามารถอยู่บนโลกนี้ได้อีกซักกี่วัน) ฝากอะไรไว้ให้กับสังคม กับคนที่กำลังจะก้าวขึ้นมาแทนที่ ได้เห็น ได้ฟัง สิ่งที่คนที่มีชีวิตอยู่ใน พ.ศ.นี้ ว่าเขาคิด เขาทำอะไรกัน เพื่อประโยชน์ในการพัฒนาให้เกิดสิ่งดี ๆ ขึ้นในอนาคต…ต่อไป
บันทึกเพิ่มเติม….
12 มกราคม 2562 เวลาผ่านไป ไวเหมือนโกหก ปีนี้ ตั้งแต่ 1 ตุลาคม 2562 ผมมาเป็น “รองผู้บัญชาการตำรวจปราบปรามยาเสพติด” (รองผบช.ปส.) และเป็นนายพลตำรวจตรีมาเป็นปีที่ 7 ซึ่งนับว่านานมากกกก ในประวัติศาสตร์การรับราชการ แต่ก็เอาเหอะ ชีวิตก็ต้องมีได้บ้างเสียบ้าง ถ้าจะได้ทุกอย่าง ก็คงไม่รู้ว่าได้คืออะไร เพราะไม่เคยรู้จักเสีย…(ลึก จนงง อิอิ)
ขณะเดียวกัน ลูกสาวก็เติบโตจนใกล้บรรลุนิติภาวะ เป็นนิสิตสาว ชั้นปีที่ 2 แห่ง ม.เกษตรศาสตร์
จึงบันทึกไว้ เพื่อ…เตือนความทรงจำอีกวาระหนึ่ง